Hallo allemaal,

Vanuit Sanur vertrokken we naar Nusa Lembongan, een klein eilandje aan de kust van Bali. Hier zouden we op het strand gaan liggen, cocktails drinken en voornamelijk genieten van onze laatste dagen op reis. NOT! Misschien zijn we te verwend geraakt met al het mooie wat we gezien hebben, maar dit eiland viel behoorlijk tegen. Dus na een paar dagen onze biezen gepakt en naar Kuta op Bali gegaan. Toeristen hebben een haat-liefde verhouding met Kuta. 50% rent er gillend weg, de andere 50% blijft er gillend zitten. Een druk, maar gezellig plaatsje met een goed surfstrand, leuke restaurants en gezellige barretjes. Wij zitten inmiddels 10 dagen in Kuta en behoren dus tot de laatste 50%.

Het voordeel van wat langer op één plek blijven hangen, is dat je wat meer tijd hebt om je in de rituelen en gebruiken van het eiland te verdiepen. Zoals;

Kindernamen

De Balinesen hebben een eenvoudige oplossing gevonden voor het probleem van veel aanstaande ouders, namelijk het verzinnen van kindernamen.

Op Bali noemen ze het eerste kind Wayan, de tweede Made, de derde Nyoman en de vierde Ketut. Na de vierde beginnen ze weer opnieuw. Een jongetje krijgt ‘I’ voor zijn naam en een meisje ‘Ni’. (In 2009 wordt er dus twee keer een Made Vermorken geboren. Laat de kaartjes maar vast drukken

Crematorium

Als we lekker op het strand liggen, wordt Jasper zijn aandacht getrokken door een traditionele ceremonie op het strand. Honderden mensen, veel muziek, dus tijd om een kijkje te nemen. Niks is hier wat het lijkt; ik zag mezelf al tussen de locals staan, Bintangs drinken tot ik sterretjes zag en dansen met mijn blote voeten in het zand tot de zon ondergaat, maar…… het is een crematie. Het lijk wordt uit de kist gehaald, op de branstapel gegooid en na wat zegeningen van de familie gaat de fik erin! Een crematorium is dus een overbodige luxe.

Black or white

Waar in Europa de zonnebanken en bruiningcrèmes niet aan te slepen zijn, is het in Azie andere koek. Hier wil iedereen zo bleek mogelijk zijn/worden. Dat betekent dat je overdag nauwelijks locals in de zon ziet. En als ze er zijn, is dat meestal in lange broek en met lange mouwen. Hier smeren ze dan ook met Whitening crèmes.

Nog maar een paar dagen. Op 6 juni staan wij na 9 en 7 maanden alweer op Schiphol. Back to the real world! Dan is het voor ons allebei tijd om een baan te gaan zoeken, wat ongetwijfeld in deze economische crisis niet makkelijk zal zijn. Gelukkig hebben we opgelet tijdens onze eerste economieles en weten we dat de economie een golfbeweging is. Dan hebben we dus twee opties: 1. een baantje zoeken en wachten op betere tijden of 2. een baan zoeken in een branche waar het nu wel aanpoten is. Bijvoorbeeld bij een incasso bureau, bij het UWV of in de kernbomfabriek in Noord-Korea. We zullen zien.

Of dit het laatste verhaal is, weten we nog niet. Maar we willen (nogmaals) iedereen bedanken voor het lezen van onze verhalen, het bekijken van onze foto’s en het reageren op beide.

Groetjes,

Inge & Jasper