Bali en Back to the real world.

Hallo allemaal,

Vanuit Sanur vertrokken we naar Nusa Lembongan, een klein eilandje aan de kust van Bali. Hier zouden we op het strand gaan liggen, cocktails drinken en voornamelijk genieten van onze laatste dagen op reis. NOT! Misschien zijn we te verwend geraakt met al het mooie wat we gezien hebben, maar dit eiland viel behoorlijk tegen. Dus na een paar dagen onze biezen gepakt en naar Kuta op Bali gegaan. Toeristen hebben een haat-liefde verhouding met Kuta. 50% rent er gillend weg, de andere 50% blijft er gillend zitten. Een druk, maar gezellig plaatsje met een goed surfstrand, leuke restaurants en gezellige barretjes. Wij zitten inmiddels 10 dagen in Kuta en behoren dus tot de laatste 50%.

Het voordeel van wat langer op één plek blijven hangen, is dat je wat meer tijd hebt om je in de rituelen en gebruiken van het eiland te verdiepen. Zoals;

Kindernamen

De Balinesen hebben een eenvoudige oplossing gevonden voor het probleem van veel aanstaande ouders, namelijk het verzinnen van kindernamen.

Op Bali noemen ze het eerste kind Wayan, de tweede Made, de derde Nyoman en de vierde Ketut. Na de vierde beginnen ze weer opnieuw. Een jongetje krijgt ‘I’ voor zijn naam en een meisje ‘Ni’. (In 2009 wordt er dus twee keer een Made Vermorken geboren. Laat de kaartjes maar vast drukken

Crematorium

Als we lekker op het strand liggen, wordt Jasper zijn aandacht getrokken door een traditionele ceremonie op het strand. Honderden mensen, veel muziek, dus tijd om een kijkje te nemen. Niks is hier wat het lijkt; ik zag mezelf al tussen de locals staan, Bintangs drinken tot ik sterretjes zag en dansen met mijn blote voeten in het zand tot de zon ondergaat, maar…… het is een crematie. Het lijk wordt uit de kist gehaald, op de branstapel gegooid en na wat zegeningen van de familie gaat de fik erin! Een crematorium is dus een overbodige luxe.

Black or white

Waar in Europa de zonnebanken en bruiningcrèmes niet aan te slepen zijn, is het in Azie andere koek. Hier wil iedereen zo bleek mogelijk zijn/worden. Dat betekent dat je overdag nauwelijks locals in de zon ziet. En als ze er zijn, is dat meestal in lange broek en met lange mouwen. Hier smeren ze dan ook met Whitening crèmes.

Nog maar een paar dagen. Op 6 juni staan wij na 9 en 7 maanden alweer op Schiphol. Back to the real world! Dan is het voor ons allebei tijd om een baan te gaan zoeken, wat ongetwijfeld in deze economische crisis niet makkelijk zal zijn. Gelukkig hebben we opgelet tijdens onze eerste economieles en weten we dat de economie een golfbeweging is. Dan hebben we dus twee opties: 1. een baantje zoeken en wachten op betere tijden of 2. een baan zoeken in een branche waar het nu wel aanpoten is. Bijvoorbeeld bij een incasso bureau, bij het UWV of in de kernbomfabriek in Noord-Korea. We zullen zien.

Of dit het laatste verhaal is, weten we nog niet. Maar we willen (nogmaals) iedereen bedanken voor het lezen van onze verhalen, het bekijken van onze foto’s en het reageren op beide.

Groetjes,

Inge & Jasper

Borneo, Bedbugs en duiken op Sipadan

Hallo allemaal,

Alweer 3 weken geleden schreven we ons laatste verhaal in Kuala Lumpur. Vanuit daar vlogen we naar Borneo, Sabah. Eerst nog een week uitzieken in de hoofdstad Kota Kinabalu en daarna door naar Sepilok waar we het Orang Utan Rehabilitation Centre bezoeken. Een zeer nuttig project waarbij jonge Orang Oetans (voornamelijk weesjes) weer getraind worden om te kunnen overleven in het oerwoud. Een nieuwsgierige orang oetan komt op 1 meter afstand van ons zitten. We schieten een paar mooie plaatjes, maar doen al gauw een paar stappen achteruit als we ons herinneren dat een volwassen mannetje 4 keer sterker is dan een volwassen mens.

De 3 dagen erna vertoeven we in het oerwoud bij de Kinabatangan rivier. Tijdens de boottochten en trekking zien we o.a. een Orang Oetan, een grote krokodil, een slang, veel apen (Proboscis en Macaques) en veel vogels (Hornbills). Super op deze beesten in het wild te zien!

Vervolgens vertrekken we voor een fantastische week naar het tropische eiland Pulau Mabul. We kiezen voor de budget accomodatie van Uncle Chang, wat qua accomodatie ronduit slecht is (Trefwoorden: bedbugs, ratten en kakkerlakken), maar qua gezelligheid en locatie (gebouwd op palen in de zee, prachtige sunsets en schildpadden in het water) een hoop goed maakt. Vanuit Mabul kan je duiken op buureiland Pulau Sipadan; één van de beste duikspots ter wereld. Er zijn inmiddels een hoop maatregelen getroffen om dit rif te beschermen. Zo zijn sinds een paar jaar alle hotels en duikscholen van het eiland verdreven en krijgen slechts 120 mensen per dag een permit om te duiken op het eiland.

Zoals aangeraden door vele reizigers bel ik (Jasper) 2 weken vantevoren om een permit te regelen. Alles volgeboekt! Niet alleen de komende week, maar voor de komende 6 weken. Op goed geluk toch maar naar het eiland en op de wachtlijst. Na wat herhaaldelijk geslijm bij de dame van de duikschool komt na een paar dagen het verlossende woord. Yes! Ik kan 3 duiken maken op Sipadan. En er is geen woord teveel gezegd over Sipadan. Wat een fantastische duikplek. En dankzij onze huisfotograaf Paul hebben we wat foto’s kunnen plaatsen.

Over Borneo (Sabah) hebben we mixed feelings. We hadden meer ongerepte natuur verwacht, maar het deel wat wij gezien hebben is voornamelijk volgeplant met Palm Oil plantages; het belangrijkste export product van Sabah. Bovendien wordt er min of meer van je verwacht dat je een vast route aflegt langs alle toeristische trekpleisters. Wel moet gezegd worden dat wat we zien van Sabah ook wel erg mooi is.

We zijn nu net op Bali aangekomen en willen nog wat van het eiland zien en daarna naar Nusa Lembongan. We wilden in eerste instantie nog naar Komodo en Flores gaan, maar we zijn het vele reizen een beetje zat. In het begin hadden we onze hand niet omgedraaid voor een bootreis van 48 uur, maar nu wel……

Mooi, dit wordt alweer een veel te lang verhaal. Wij gaan nog even genieten, over 3 weken zijn we weer thuis. Over en sluiten!

Groetjes,

Inge & Jasper

En o ja, voor we het vergeten;

• Bedankt weer voor alle reacties. Vinden het super om ze te lezen!
• We zijn allebei weer helemaal beter!
• De bedbugs bij Uncle Chang ons slapeloze nachten hebben bezorgd. Jeuk, jeuk, jeuk!
• Tine, André, opa en oma V. bedankt voor de jungletocht!
• We voor het eerst bij de grens serieus ondervraagd worden ivm de varkensgriep!
• Wij allebei geen baan hebben bij thuiskomst, maar ons daar de komende 3 weken nog niet druk om willen maken!

Bromo, cityhoppen, couchsurfen en filmsterren status.

Hallo allemaal,

We komen eerder terug! Althans, dat waren onze gedachten toen we allebei al 3 weken ziek waren. Eerst Jasper z'n oog infectie. Toen dat eindelijk over was, kreeg Inge maagproblemen dat resulteerde in griep. Toen dat eindelijk beter ging, werd Jasper weer ziek (maaginfectie). We gaan ervanuit dat de 20 pillen die hij daar per dag voor moet slikken, ervoor zullen zorgen dat we over een paar dagen weer topfit zijn.

Vanaf Bali gingen we met een lange busrit naar Java. Onze eerste bestemming is de vulkaan Bromo. Om daar te komen, moeten we stoppen in Probolinggo, onder reizigers beter bekend als Probolemo (dit stadje is ontstaan uit een samenscholing van oplichters). Als we hier om 23:00 uur aankomen, worden we afgezet bij het enige huis waar nog licht brandt; een boekingskantoor!

Binnen zit een man met een grote glimlach. “ I sell tour to Bromo. For a special price.”

Niks aan te doen, dus we legen onze portemonnee en omdat er voor de rest toch niks te zien is in Probolinggo, gaan we meteen door naar de voet van de vulkaan. We hebben nog net tijd om 3 uurtjes te slapen voordat we opgehaald worden voor de sunrise. Wow! Net of je op een andere planeet staat. Zo bizar om in de krater te staan van een werkende vulkaan, die in 2004 nog is uitgebarsten.

Dezelfde ochtend, nog slaperig van de korte nacht, maken we de 10 uur durende rit naar Yogyakarta.

Bali was een super leuk eiland, maar ook erg toeristisch. Stranden zijn vaak druk en de prijzen zijn ook vaak on-Indonesies. Op Java is dat een stuk minder en hier worden we dan ook als ware filmsterren onthaald. Onze dagelijkse taken bestaan uit het uitdelen van handtekeningen en het poseren voor de camera's (met als toppunt een groep van 93 schoolkinderen).

Van Yogya naar Singapore, waar we voor het eerst Couchsurfen. Locals bieden een gratis slaapplek aan bij hun thuis. Ze hoeven daar in principe niks voor terug, want ze zijn al blij om wat te leren over een andere cultuur. Voor de hosts is het trouwens ook meteen een gratis Engelse les. Is super goed bevallen en zullen dat zeker nog een keer gaan doen. (Voor meer details: couchsurfing.com)

Van Singapore zijn we over land doorgereisd naar Kuala Lumpur. En daar zitten we nu.

Na het cityhoppen van de laatste week zijn we toe aan wat meer natuur en hopen dat te vinden op Borneo (Maleisisch gedeelte).

We beseften ons vanmorgen opeens dat we over precies 6 weken alweer in Nederland aankomen. Een erg raar idee.

Groetjes,

Inge & Jasper

Indonesië - Bali, Lombok en Gili

Hallo allemaal,

Vanuit Christchurch met het gerenomeerde Jetstar naar Denpasar Bali. Gerenomeerd, niet gerenoveerd; nauwelijks eten en drinken aan boord en geen tv. Gelukkig kiezen daarom minder mensen voor Jetstar en hebben we 4 stoelen met z’n 2-en en doden we de tijd met languit slapen.

We blijven maar kort op Bali (alleen Denpasar en Kuta), omdat we toch weten dat we terugkomen.

Bali is voornamelijk Hindoeistisch en die vieren 26 maart het nieuwe jaar (Nyepi). Geen champagne of vuurwerk, maar 24 uur lang binnen zitten zonder licht en geluid. Zelfs de internationale luchthaven is gesloten. Het idee achter dit collectief binnen zitten, is dat de Boze Geesten van het nieuwe jaar het eiland komen bezoeken. Als iedereen binnen zit, denken de Geesten dat het eiland onbewoond is en komen ze het hele jaar niet meer terug. Tsja…

Onder andere daarom verhuizen we naar Lombok, daar leven voornamelijk Moslims en hebben we dus geen “last” van Nyepi (maar wel van de moskees). Op Lombok bezoeken we Senggigi en gaan via Bangsal naar party- en duikeiland Gili Trawangan. Een klein eilandje met prachtige witte stranden en super helder water. Jasper maakt daar een duik met voornamelijk heel veel schildpadden.

Daarna naar het zuiden, Kuta Lombok. Een klein dorpje voornamelijk populair onder surfers. Hier huren we een scooter om de omgeving te verkennen. Dat je onverzekerd en zonder helm rondrijdt weet je vantevoren…..dat je gaat vallen niet. Volgas in combinatie met een fikse kuil in de weg en na een dubbele Rietberger belanden we op het asfalt. De jury is unaniem; de sprong krijgt een 9.2, de landing een magere 2.5. Met wat schaafwonden en kapotte kleren komen we er redelijk goed vanaf (beter dan de scooter).

Indonesie is tot nu toe een fantastisch land. Het eten is heerlijk, de mensen zijn erg vriendelijk en het is er erg mooi. Dat de mensen je overal proberen af te zetten en altijd achter je geld aanzitten, moet je dan maar voor lief nemen.

Onze plannen zijn iets gewijzigd. Omdat we maar een 30 dagen visum hebben, gaan we het niet redden om Sumbawa, Komodo en Flores te bezoeken. Daarom zijn we terug op Bali, om daar wat meer van te zien en gaan daarna naar Java. Op 20 april vliegen we van Yogyakarta naar Singapore. Gaan Singapore en Maleisie bekijken en daarna hopelijk met een nieuw visum terug naar Indonesie.

Dat is het voordeel van een luchtvaartmaatschappij als AirAsia; je vliegt makkelijk heen en weer in Azie. Voor ons ticket naar Singapore zijn we €28 kwijt (met 2 personen). In dit geval zullen we dan maar niet klagen dat er geen tv aan boord is…..

Groetjes,

Inge & Jasper

PS. Eerste foto’s van Indonesie hebben we net geplaatst.

PS2. De plannen om meer van Bali te zien, staan momenteel ook in de ijskast. Jasper kreeg 3 dagen geleden last van zijn oog en na een paar uur kan hij niks meer zien. Na een ziekenhuis bezoek blijkt hij een bacterie opgelopen te hebben en zitten we voorlopig vast in Ubud.

Het einde van Nieuw-Zeeland (voor ons dan).

Hoi allemaal,

Het was de Goden verzoeken......klagen over dorm-genoten. Sinds ons laatste verhaal hebben we niks anders dan snurkers en nachtbrakers gehad. Aan de andere kant klaagden we ook over het weer en hebben we nu al 2 weken fantastisch weer.

Na Franz Josef gletsjer zijn we doorgereden naar Lake Wanaka (leuk plaatsje aan een relaxt meer), Mt. Cook (prachtige vallei), Lake Tekapo, Dunedin (studentenstad), Queenstown (toeristenstad en ja Linda, de lekkerste ijsjes van de wereld). Vervolgens de Routeburn Track gelopen (3 dagen afzien, maar wat een fantastisch uitzicht), een cruise op de Milford Sound en een flink portie Animal Crackers bij de Catlins (pinguins, zeehonden, etc.)

En met rugby als een van de populairste sporten in dit land, moesten we natuurlijk een wedstrijd zien. In Dunedin zijn we naar de Super 14 wedstrijd tussen de Highlanders (Dunedin) en Crusaders (Christchurch) geweest. De wedstrijd viel wat tegen (6-0), maar de sfeer was fantastisch. Het Carisbrook stadion, ook wel House of Pain genaamd, doet aan als een oud Engels voetbal stadion en ligt midden in de stad.
Waar in Nederland de voetbalsfeer behoorlijk verpest wordt door hooligans, is daar bij het rugby in NZ totaal geen sprake van. Er is geen bezoekersvak, iedereen zit door elkaar. Voor de wedstrijd staan supporters van beide partijen gezamenlijk een biertje te drinken. Geen grote grachten langs het veld en spelers komen na de wedstrijd langs om je een handje te geven.
Ondanks dat rugby niet onze sport is, was het leuk om een keer mee te maken. Het is toch fantastisch om te zien dat ondanks je niet allemaal voor dezelfde club bent, je wel gewoon normaal samen naar een wedstrijd kan gaan kijken en samen een biertje kan drinken. Hopelijk kan dat ooit bij het Nederlandse voetbalook weer (behalve natuurlijk met die 010-supporters, want dat blijven natuurlijk domme sukkels ;-)

Het einde van ons Nieuw-Zeeland avontuur komt in zicht.En aangezien 2 dagen Christchurch onze mening niet veel zal beinvloeden, hierbij onze ervaringen in dit land;

Mensen: Zijn net als in Australie erg vriendelijk en zijn/lijken oprecht geinteresseerd. Wat ons ook erg opviel, is dat de inwoners nog erg veel vertrouwen hebben in de medemens; Hostelkamers zonder sloten, mensen gaan winkelen en laten hun autoramen openstaan, moeders doen een snelle boodschap en laten hun babyin de auto zitten (deuren niet op slot).

Reizen: Daar kunnen we kort over zijn. Als je tot 10 kan tellen, kan je reizen in Nieuw-Zeeland. Alles is goed georganiseerd en als je het even niet meer weet, zijn er genoeg mensen die je verder kunnen helpen.

Natuur: Prachtig! Het zuidereiland is een stuk ruiger en in onze ogen een stuk uitdagender.

Wildlife: In Nieuw-Zeeland is weinig wildlife te vinden (en zelfs geen gevaarlijke dieren of insecten). De beesten die hier leven, zijn dan ook wel erg bijzonder; schapen (niet echt bijzonder, wel het aantal: 34 miljoen), pinguins, dolfijnen, zeehonden en walvissen. O ja, laten we vooral de possum niet vergeten. Een leuk beestje om te zien, maar een ware plaag in Nieuw-Zeeland. Elke inwoner geeft je graag een paar tips hoe je van ze af kan komen. De beste tip tot nu toe: Als je in de auto zit te eten, moet je altijd een klein beetje overhouden. Dat gooi je uit het raam en dan mik je op het midden van de weg. Voor een succesvolle aanslag ben je wel afhankelijk van andere mensen. Namelijk de mensen die vol gas over de possum moeten rijden, als die nietsvermoedend jouw broodkruimels van de weg zit te likken.

Klimaat: Op het Noordereiland zijn de temperaturen prima. Op het Zuidereiland kan het behoorlijk koud en nat worden. Dat is soms vervelend, maar bedenk dan maar dat het juist zo mooi is, vanwege het klimaat.

Maori: Het klinkt misschien raar, maar ONDANKS dat de Maori in vergelijking met de andere stedelingen, korter leven, minder verdienen, minder comfortabel wonen, minder onderwijs volgen en een slechtere gezondheid hebben. Ze meer drinken, meer roken, meer drugs gebruiken, meer vet eten, vaker ziek zijn, meer psychische stoornissen hebben en vaker zelfmoord plegen......ze toch een stuk beter geïntegreerd zijn dan de Aboriginals in Australie.

Mooiste plekken: Altijd een lastig om iets te kiezen. Daarom een top 3 in willekeurige volgorde; Routeburn Valley (Mount Aspiring en Fiordland National Park), Aoraki/Mount Cook National Park en Tongariro National Park.

Aanstaande zondag vliegen we naar Denpasar, Bali. Wat we precies gaan doen, weten we niet. Wel zijn we er net achter gekomen dat we geen visum voor 60 dagen kunnen krijgen. Na 30 dagen worden we dus Indonesie uit gebonjoured. Dat lossen we ook wel weer op, zullen we maar zeggen.......

Groetjes,

Inge & Jasper

PS.

- Iris, is zo'n vliegtuig in je achtertuin nou goed voor de prijs van het huis? En wordt er nog een beetje gewandeld in de pauze?
- Cynthia, we komen waarschijnlijk nog wel effe bij jou en Sharon voor wat Gouden Indonesie tips. Als je maar niet vertelt waar die ranzige foto's met die strippers gemaakt zijn (Facebook), wordt nog misselijk als ik er aan denk :-)
- Anoek, wat gaaf dat je in Argentinie bent geweest! Leuke tijd gehad? Hoe gaat het in Barcelona?
- Marije, jammer dat jullie niet naar Indonesie komen, maar Thailand is natuurlijk super.
- Alt, Routeburn RULED zeker! Leuk hoor die opdracht om in Lake McKenzie te springen. Verwacht je nou ook dat ik het bed in duik met een meid die op Ernst lijkt ;-)
- Ramon, we zijn zeker bij Onuku Farm Hostel geweest. Was inderdaad super leuk, alleen door de regen waren alle dolfijnen tours gecancelled. Helaas! Hoe lang zit je nog in China?
- Pap/mam, bedankt voor de rugby kaartjes. We zijn al druk aan het zoeken naar een leuke sport in Indonesie. Op de Olypische Spelen kwamen ze niet verder dan badminton en gewichtheffen.
- Wouter/Nadine, leuke wintersport gehad. Hopelijk ook goed weer. Leeft de auto nog een beetje?
- Merle, heb je een leuk verjaardagsfeestje gehad? Veel cadeaus gekregen?
- Nick, is je nieuwe slaapkamer al bijna klaar?
- Gerda, leuk dat je de dingen herkent. Het Zuidereiland was zeker prachtig. Jammer dat we door onze korte stop in Hamilton niet bij Suus langs konden gaan.

Dorms, zweetsokken en Gletsjers

Hallo allemaal,

Na een paar maanden op dorms geslapen te hebben, leek het ons tijd om jullie daarvan mee te laten genieten. Voor degene die nog nooit van een dorm gehoord hebben, hierbij een korte uitleg. Elke dag in een hotel slapen is voor de gemiddelde backpacker onbetaalbaar. Daarom slapen ze in hostels met dorms. Een dorm is een (hotel)kamer die je deelt met 4 tot 8 personen (soms meer). Dat levert leuke en minder leuke momenten op.

Leuke momenten zijn de gezellighied, alle mensen die je leert kennen uit alle hoeken van de wereld, de beste reistips die in geen reisgids te vinden zijn en ga zo maar door....

Minder leuke momenten (waar je hopelijk later om kan lachen) zijn; kamergenoten met zweetsokken, kamergenoten met nog ergere zweetsokken, de snurkers, 's nachts naar de wc gaan en bij terugkomst iemand anders in je bed aantreffen en ga zo maar door....

De leuke momenten winnen het met gemak van de minder leuke en daar gaat het tocht om?!

Ons geduld wordt hier ook aardig op de proef gesteld. Niet door de NS dit keer, maar door het weer. 9 van de 10 activiteiten hier zijn 'weather dependant'. En met 375 regendagen per jaar vraagt dat behoorlijk veel van ons geduld.

Maar we dwalen af.......het wachten werd beloond. We hebben de Tongariro Crossing gelopen (maar dat was al te zien bij de foto's). Daarna via Wellington de zeer mooie ferry overtocht gemaakt naar het zuidereiland. 2 dagen gekayakt in het Abel Tasman National Park. Of eigenlijk 1 dag gekayakt, de 2e dag een vroege aftocht verkozen boven de verdrinkingsdood in het kwadraat (regen en/of golven). Na zo'n dagje peddelen vraag jeje af waarom de Maori niet lekker in Polinesië zijn gebleven, maar zo nodig per kano naar NZ moesten.

Vervolgens via de Arthur's Pass, waar we de Avalanche Track hebben gelopen, door naar de westkust.

Op dit moment zitten we in Franz Josef en hebben vandaag een fantastische Heli Hike gedaan op de gelijknamige gletsjer. Een zeer unieke gletsjer hebben we ons laten vertellen......vanwege het feit dat er maar 3 gletsjers op deze aardkloot zijn die in het regenwoud uitkomen. Nummer 2 ligt 30 km verderop en nummer 3 ergens in Argentinië.

Hierna gaan we via Wanaka en Mt Cook richting Dunedin voor een Super 14 rugby wedstrijd. Wat we daarna doen zien we wel weer, maar zeker is dat we de Routeburn Track gaan lopen (3 dagen).

Succes met uit de lucht vallende vliegtuigen en tot de volgende keer!

Groetjes,

Inge & Jasper

Nieuw-Zeeland - Sweet as!

Australië - De laatste loodjes

Hallo allemaal,

Na Port Augusta hebben we het qua kilometers iets rustiger aan gedaan (hadden toch al gauw 18,000 km gereden). Naar Adelaide en via de Great Ocean Road door naar Melbourne. De Great Ocean Road valt weinig over te zeggen, die moet je gewoon zien ....en daar hebben we foto's voor.

De afgelopen dagen hebben we in Melbourne doorgebracht. Echt een prima stad. Het is lastig uit te leggen, maar er hangt gewoon een hele goede sfeer en er is veel te zien/doen op straat.

En dan natuurlijk de Australian Open. Echt een fantastische belevenis op Melbourne Park. Na een aantal onderhoudende single wedstrijden was het aan het einde van de dag (begin van de nacht) tijd voor het echte vuurwerk. Een knaller van een 5-setter met droomscenario; Gonzalez komt 2 sets achter en wint uiteindelijk de 5e set met 12-10. 'Sport is emotie' wordt er gezegd, maar nog mooier is de ingehouden emotie. Tijdens de rallies is het stadion, met enkele duizenden fans, echt muisstil.

Eén kritische noot; de mixed dubbel. Afschaffen die poppenkast! Die mening hadden we al, maar om Aussie Tomic in actie te zien, toch maar een kijkje gaan nemen. Maar hebben Tomic nog steeds niet in actie gezien, want van actie mogen we hier niet spreken.

Want als er een blonde schone tegenover je staat, sla je geen aces. En als ze bij het net staat, dan sla je de bal gewoon uit. Het risico dat je haar raakt en ze later bij de spelersborrel niks meer tegen je zegt, is natuurlijk groter dan het verlies aan prijzengeld.

En dan is het tijd om het hoofdstuk Australië af te sluiten. Hierbij nog wat dingen die wij opvallend vonden:

Mensen / Aussies

Zijn een stuk vriendelijker dan in Nederland. Ze maken graag een praatje en zijn over het algemeen oprecht geinteresseerd. Loop je in de kroeg tegen iemand aan, dan zeg je ‘sorry', hij/zij zegt dan ‘no worries' en dan is het klaar. En niet zoals in Nederland dat je vervolgens de ‘wat is jouw probleem' naar je hoofd geslingerd krijgt (of nog erger).

Afstanden

Zijn groot, erg groot. Dat is echt een nadeel. Als je veel van dit land wilt zien, zal je veel moeten rijden (of vliegen).

Klimaat

Het is altijd ergens mooi weer en ook altijd ergens slecht weer in Australië. Is het heet, dan klaag je dat het wel wat minder kan. Is het fris, dan zeur je ‘dat het toch altijd mooi weer zou zijn in Australië'. Daar ben je Nederlander voor.

Maar zonder gekheid, de zon kan erg verraderlijk en gevaarlijk zijn. Dat blijkt alleen al uit het feit dat gemiddeld 1 op 2 Australiërs een vorm van huidkanker heeft.

Natuur

Ben je aan de oostkust, dan is dat mooi. Kom je vervolgens aan de westkust, dan is dat veel mooier. Daar heb je dan ook meteen het voordeel van een groot land met weinig inwoners (geloof gemm. 1 inwoner per vierkante kilometer); je hebt hier prachtige stranden waar je helemaal alleen kan zijn.

Alcohol

Opvallend is de houding van Australië ten opzichte van alcoholgebruik (door jong en oud). Bijna als een stel bezorgde ouders. Prijzen rijzen de pan uit, geen alcohol op straat en met als toppunt het door Heineken gesponsorde Australian Open. Lang in de rij gestaan, eindelijk aan de beurt, bestel 6 bier en krijg het antwoord: 'Sorry, maximaal 1 biertje per persoon'.

Reizen

Reizen in Australië is een makkie. Elk stadje/dorpje heeft een Tourist Information Centre waar ze je alles kunnen vertellen en overal mee kunnen helpen. Naast deze informatieve functie hebben ze ook nog een sociale functie; het is een opvangtehuis voor bejaarde mensen die vol trots uren kunnen praten over hun nietszeggende dorpje.

Aboriginals

We hadden hier graag een lofzang gehouden over deze oorspronkelijke inwoners van Australië, maar dat gaat helaas niet lukken. De kunst die ze maken is boven gemiddeld te noemen, maar voor de rest zijn het een stelletje stinkende zuiplappen. Dat is iedereen over één kam scheren, maar dat doen we graag.

Inmiddels zijn we in Nieuw-Zeeland (Auckland) aangekomen, maar daarover later meer......

Groetjes,

Inge & Jasper